Bliznowiec

Bliznowiec jest to tak zwany keloid, czyli nadmiernie rozrośnięta tkanka łączna włóknista, która zwykle powstaje w miejscu uprzedniego uszkodzenia skóry. Zwykle bliznowiec nie powoduje żadnych dolegliwości, jednak pacjent może odczuwać dyskomfort estetyczny.  Bliznowiec należy odróżnić od blizny przerostowej   Najczęściej spotykane są u osób w wieku 10-30 lat, gdyż właśnie w tym okresie procesy wzrostu i syntezy kolagenu są najbardziej nasilone.  

Wyróżnia się następujące postacie bliznowca:

• bliznowiec samoistny – który rozwija się zwykle bez znanej przyczyny, nie jest poprzedzony miejscowym urazem skóry. Lokalizuje się zazwyczaj w obrębie klatki piersiowej;
• bliznowiec wtórny – istnieją przyczyny rozwoju zmian, zwykle pojawiają się  w wyniku oparzenia, urazu mechanicznego, a także w efekcie przebytego trądziku. Bliznowiec wtórny najczęściej jest spotykany w obrębie kończyn górnych i dolnych oraz małżowin usznych

Obydwie postacie bliznowca nigdy nie ustępują samoistnie. Mogą, przeciwnie, wykazywać skłonności do powolnego wzrostu, najsilniej zaznaczonego w przypadku bliznowców samoistnych.

Bliznowiec – przyczyny

Głównymi przyczynami rozwoju bliznowców są:

• predyspozycje genetyczne – osoby ze skłonnością do nieprawidłowego gojenia się ran, mają tendencję do pojawiania się bliznowców nawet po ukąszeniu owadów, po szczepionce czy trądziku
• urazy termiczne – np. oparzenia,
• urazy mechaniczne,
• wiek – zapadalność maleje wraz z wiekiem
• kolor skóry – bliznowce częściej rozwijają się u osób z bardzo ciemną lub bardzo jasną karnacją
• choroby o podłożu autoimmunologicznym, np. choroba Hashimoto,
• choroby metaboliczne – cukrzyca, miażdżyca – wpływają niekorzystnie na gojenie się ran
• zaburzenia unaczynienia tkanek

Bliznowiec – objawy

Bliznowce mogą przybierać różne rozmiary, kształty oraz kolory.  Zwykle są barwy sino-czerwonej – w późniejszym stadium przybierają barwę matowobiałą. Posiadają gładką, lśniącą powierzchnię oraz wyraźne odgraniczenie od otaczającej, zdrowej skóry.  Ten keloid jest znacznie twardszy w dotyku niż otaczająca go skóra. Posiadają zdolność do stopniowego, powolnego powiększania rozmiarów.

Bliznowce przybierają różny wygląd w zależności od sposobu naruszenia tkanki:

Bliznowiec po cesarce – może pojawić się nawet kilka miesięcy po zabiegu, jest  wynikiem uszkodzenia skóry, poprzez nadmierny rozrost tkanki włóknistej. Nie oznacza on źle zszytej rany pooperacyjnej,  a także nie stanowi żadnego zagrożenia dla zdrowia kobiety. Bliznowiec po operacji pieprzyka, po operacji tarczycy oraz po szczepieniu wygląda podobnie.

Bliznowiec – leczenie

Zarówno w przypadku bliznowca samoistnego, jak i wtórnego, najważniejsza jest profilaktyka, czyli ochrona skóry przed urazami w celu uniknięcia schorzenia. Osoby, które mają szczególne predyspozycje i jednocześnie są dość aktywne fizycznie, powinny szczególnie chronić się przed urazami. Leczenie bliznowca ma charakter wyłącznie miejscowy, a dzielone jest ono na zachowawcze oraz chirurgiczne.

Bliznowiec – usuwanie

Usuwanie bliznowców nie należy do najprostszych zabiegów. Usunięcie keloidu może skutkować powstaniem nowej rany w tym miejscu, ponieważ organizm będzie chciał zabliźnić ranę na swój sposób.  Często wymagana jest interwencja lekarza chirurga. Wyróżnia się następujące metody usuwania bliznowców:

• zabieg z użyciem lasera CO₂
• klasyczne chirurgiczne wycięcie bliznowca
• wymrażanie zmienionej tkanki ciekłym azotem – krioterapia
• terapia radiacyjna
• opatrunki uciskowe przy poparzeniach
• zastrzyki z kortykosteroidami
• zastrzyki interferonu gamma, które hamują syntezę kolagenu i procesy włóknienia
• olejki i maści nawilżające z wyciągiem z roślin, z alantoiną z dodatkiem heparyny lub jej pochodnych oraz z silikonem. Powinno stosować się je natychmiast po zagojeniu rany.